اگر که عشق نباشد
 به سانِ یکه سوارانِ پهنه کابوس
 شبی سوارِ مرکبی از نورِ مرگ خواهم شد.
 و تا قیامتِ خاک
 تمامِ مردهِ شومم را
 از هفت خوانِ کینه افلاکیانِ بی فردا
 گذار خواهم داد.
 
 اگر که عشق نباشد
 به روسیاهیِ این روزهایِ بی ناموس
 شبی چراغ مرکبیِ بزمِ ننگ خواهم شد
 و تا شکستنِ تاک
 شرابِ کهنه روحم را
 از هفت خطِ مستیِ این خاکیانِ بی فردا
 گذار خواهم داد.
 
 اگر که عشق نباشد
 به کور چشمیِ این عاقلانِ بی قاموس
 شبی به قبرِ جنون مثلِ سنگ خواهم شد
 و تا غمی غمناک
 تمامِ پیکرِ فرسوده جنونم را
 از هفت پرسشِ فرزانگانِ بی سودا
 گذار خواهم داد.
 
 اگر که عشق نباشد
 در اوجِ وحشتِ افسانه هایِ دقیانوس
 شبی صلیبِ مقبره غارِ تنگ خواهم شد
 و تا طلوعِ وحشیِ آن تک غروبِ وحشتناک
 تفاله هایِ همه خوابهایِ خوبم را
 از هفت خوابِ کهنه این خفتگانِ بی غوغا
 گذار خواهم داد.
 
 اگر که عشق نباشد
 درون ِکوچهِ اندوهِ پیرِ خسته توس
 شبی شرابِ محفلِ پورِ پشنگ خواهم شد
 و تا سکوتِ شهوتِ سودابه هایِ بی ادراک
 صدایِ سرخِ گلویم را
 از هفتِ کوسِ وحشیِ تورانیانِ بی نجوا
 گذار خواهم داد.
 
 اگر که عشق نباشد
 می می رم .